HJV schreef:
>het is niet de vorm van opvoeden
> maar de uitvoering
Inderdaad mooi gezegd. Je kan wel een goede vorm hebben, maar zonder uitvoering is die nutteloos. De basis ligt echter wél bij de vorm. Immers is de vorm van opvoeding verkeerd, dan heb je ook niets aan de uitvoering.
Je stelling is dus ten dele waar m.i., maar je zit wel bij de kern van het ‘probleem’
>hij is groot gebracht
> zonder controle
Kijk nu zeg je zelf min of meer wat Pieter S zegt. De controle ontbreekt. Niet alleen van het kind en de opvoeding in jouw voorbeeld, maar ook voor de volwassenen. De mens heeft hiërarchie nodig. We doen wel alsof we allemaal zo goed kunnen omgaan met onze vrije samenleving - en de meesten kunnen dat gelukkig ook - maar laat mensen hun gang gaan en je krijgt de gekste uitspattingen. Als je weet dat gemonitoord wordt, doe je minder foute zaken. (De gelegenheid maakt de dief). In een tijd waarin een groot aantal mensen thuis zit, met vaak goede sociale voorzieningen, is pressie van bovenaf noodzakelijk. Als je vrij bent om te doen wat je wilt, zal een aantal lieden het bedrijven van rottigheid niet nalaten.
Waarom had je vroeger ontzag voor de meester? Omdat je wist dat zijn autoriteit mogelijk doorwerkte op jouw rapport. Je doet wat hij wil en jij wordt beloont met goede cijfers. Alsof er anders ook maar één kind zou snappen dat ie moet leren lezen, terwijl het ook buiten kan spelen.
Aansturen van bovenaf is noodzakelijk. We maken allemaal deel uit van een netwerk, waarin we allemaal een schakel vormen. (Film: The Matrix) Om dat netwerk goed te onderhouden, heb je een systeembeheerder nodig.
In welke VORM je die controle precies giet, dat weet ik niet. Of het van méér agenten beter zou worden betwijfel ik. Veel van die vlegels van 16 halen hun schouders op voor oom agent. Nadat ie een aanmaning heeft gegeven, gaan ze vrolijk verder en beschouwen hem als een soft mietje. Lachend, honend en spottend om indruk te maken op hun chickies. Zijn woorden zullen hen verder een worst zijn.
Volgens mij moet je daarom meer het accent leggen op meer autoriteit, meer bevoegdheden, meer middelen. (… vul zelf verder in)
Als die scooter levensgevaarlijk hard loopt, dan geef je niet een bekeuring waar betreffend persoon naar twee nare weken werken weer vanaf is. Je haalt die scooter door de schredder. Direct. (Ik geloof dat er nu in Rotterdam een soortgelijk project loopt, en het is met succes. De overlast van scooters is drastisch verminderd! De daar aangestelde korpschef is het voorbeeld van een bestuurder die de nadruk legt op de UITVOERING van een goed doordachte VORM).
Vaak zie je dat als je de uitvoering harder maakt het probleem zich verschuift. Pak je de junkies op het station hard aan, dan verschuiven ze wel naar een andere plek. Je moet dus niet teveel geven voor cijfers die aantonen dat de overlast met x procent is afgenomen!
Een ander sleutelwoord is daarom m.i. “Collectiviteit”. Door overal met strakke hand de wet vorm te geven vermijd je probleemverschuiving.
Om maar weer eens in de oude spreekworden te vervallen: het zijn de zachte meesters die stinkende wonden veroorzaken. De hoeveelheid meesters is van ondergeschikt belang aan het optreden van de individuele meester.
Verder denk ik dat we heden teveel doen aan symptoombestrijding, en de nadruk beter kunnen verschuiven naar het aanpakken van de oorzaak. Neem Zembla van gisteravond. Dat ging over het oprollen van illegale wietplantages. Dat is toch zonde van het geld van de maatschappij. Het is totaal nutteloze symptoombestrijding. Het spul mag overal verkocht worden, maar telen ho maar. De oorzaak van de vele wietplantages kan worden aangepakt door de teelt uit te besteden aan de landbouw. Zij weten alles van teelten en hebben de middelen daarvoor. Door de industiële vervaardiging, keldert de prijs. Gevolg het is niet meer leuk voor Harry achter op drie hoog om het voor zo'n prijs te leveren. Of zoals een advocaat in het programma gisteren zei: “We brouwen ons bier toch ook niet meer zelf”.
Dan kunnen die miljoenen die nu vergooid worden aan het oprollen van gasten die een stuiver willen bijverdienen (en dat structureel blijven doen zolang wiet zoveel oplevert), ergens anders voor worden ingezet.
Telkens symptomen wegnemen, dat doe je bij terminale patienten. Het is als dweilen met de kraan open. Maar oh wat doen we het toch vaak. Het lijkt wel of niemand het ziet.
Tot zover, vergeef mij mijn praktijkvoorbeelden die het algemene karakter van de post afhalen, hetgeen niet de bedoeling was.
GRZ Japio