Hieronder een interessant stukje van een criminoloog wat het overdenken waard is. In het geval van moord/ doodslag, iemand met een bezopen kop de andere wereld inrijden, alsmede met zware gewelds en zedendelicten ben ik het voor de volle 100 % hier mee eens. Als hij bedoeldt dat armoede niets met dit soort zware criminaliteit te maken heeft ben ik dat met hem eens. De lichtere vormen van diefstal e.a. criminaliteit heeft vaak wel met armoede te maken, maar gezien de bron die ook over de TBS artikelen heeft, vermoed ik dat hij die lichtere vormen hier niet bedoeld. Ik ben benieuwd wat anderen van de visie van deze criminoloog hebben, ik ben het in ieder geval met hem eens aangaande waar levens van slachtoffers of nabestaanden verwoest worden….. Groetjes v Hyperactief
Column
STRAFFEN HELPT
Chris Ruttenfrans
Mensen die zich bezighouden met het helpen van andere mensen, omdat die andere mensen zichzelf niet zouden kunnen redden, hebben vaak opvattingen die aantoonbaar onjuist zijn, maar toch hardnekkig blijven voortbestaan. Een van die opvattingen is dat criminaliteit het gevolg is van armoede. Een andere is dat straffen niet helpt. Minstens twee keer per week lees je in de krant en tijdschrift of hoor je op de radio en tv dat straffen niet helpt, en dat strenger straffen helemaal niet helpt.
Dat is ergerlijk, omdat iedereen die er ook maar vijf seconden over nadenkt, inziet dat dit niet waar is. Zelfs in Nederland waar een crimineel maar een heel kleine kans loopt om gepakt te worden en een nog veel kleinere kans om gestraft te worden, draagt die heel geringe kans ertoe bij dat niet nog veel meer mensen dan nu het criminele pad opgaan. Als de kans op straf nul zou zijn, zou de criminaliteit verduizendvoudigen. Straffen helpt dus om de misdaad nog enigzins binnen redelijke proporties te houden.
Meer en strengere straffen kan de misdaad zelfs sterk verminderen. Hoe meer criminelen worden opgesloten en hoe langer die opsluiting duurt, des te lager de criminaliteit. Iemand die vastzit, kan nou eenmaal niet nog meer delicten plegen. De daling van de criminaliteit in de Verenigde Staten, die nu al enige jaren aanhoudt, is waarschijnlijk het gevolg van meer en langere celstraffen.
Ook het slachtoffer van een misdrijf wordt geholpen door de dader een flinke straf te geven, een straf die in proportie staat tot de ernst van het delict. Betekent dat dat het slachtoffer een wraakzuchtig, bloeddorstig wezen is? Nee. Het slachtoffer is iemand die in confrontatie met de dader, die hij niet gezocht heeft maar die hem is opgedrongen, de zwakste is geweest. Hij is bestolen, mishandeld of vermoord. Een evenredige straf voor de dader betekend erkenning van het leed dat het slachtoffer is aangedaan. Het recht schaart zich aan de kant van het slachtoffer.
Doet het recht dat niet, dan kan het slachtoffer niet eens beginnen met het verwerken van zijn leed. Waar stelselmatig niet of te licht wordt gestraft, zoals in Nederland, waar je voor een geweldsdelict ‘bestraft’ kunt worden met 240 uur dienstverlening, heerst in feite de wet op de jungle.
Al die mensen die steeds maar zeggen dat straffen niet helpt, bedoelen dat straffen de dáder niet helpt. Maar dat hoeft toch helemaal niet? Chris Ruttenfrans is criminoloog en redacteur Letter en Geest van Trouw. BRON: PSY, Jaargang 9 * Nummer 14, 23 december 2005.